Μπορεῖ κάποιος νά ἔχει καλοπέραση, δόξα, χρήματα κλπ. καί νά ἔχει καί ἀρετές; , Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου

 

Ὅσο περισσότερο προοδεύουμε στήν ἀρετή, τόσο ἄς ταπεινώνουμε τούς ἑαυτούς μας " Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου

 

Πῶς μποροῦμε νά καταλάβουμε ἄν βαδίζουμε σωστά -ὁ κίνδυνος τοῦ φανατισμοῦ, Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου

 

Ὁ χρυσός κανόνας , Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου

 

Πῶς ἀντιμετωπίζουμε τό φαινόμενο νά ψέλνουν γυναῖκες στό Ἀναλόγιο; , Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου

 

«Πάντα μοι ἔξεστι ἀλλ' οὐ πάντα συμφέρει»

Λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Πάντα μοι ἔξεστι ἀλλ' οὐ πάντα συμφέρει» (Α΄Κορ. 6,12). «Ὅλα μοῦ ἐπιτρέπονται ἀλλά δέν μέ συμφέρουν τά πάντα».

Σήμερα πάρα πολλοί νέοι καί γενικότερα οἱ ἄνθρωποι λένε:

«Μή μέ καταπιέζετε. Ἀφῆστε με ἐλεύθερο νά κάνω ὅ,τι θέλω» καί μάλιστα κυριαρχεῖ καί τό σύστημα ‘’ζῆσε ὅπως θέλεις καί κάνε ὅ,τι θέλεις’’. Αὐτή εἶναι καί ἡ συνταγή πού λανσάρεται ὡς συνταγή εὐτυχίας.

Ἀλλά ὅταν κανείς τό κάνει αὐτό, οὐσιαστικά δέν γίνεται ἐλεύθερος, ἀλλά ὑποδουλώνεται στά πάθη καί στόν Διάβολο. Εἶναι αὐτή ἡ συνταγή πού ἔδωσε καί ὁ ἀρχέκακος ὄφις στήν Εὔα καί στόν Ἀδάμ: «Τί σᾶς εἶπε ὁ Θεός; Νά μή φᾶτε ἀπ’ ὅλα τά δέντρα;». Ψέμα! «Ὄχι», λέει ἡ Εὔα, «μᾶς εἶπε νά φᾶμε ἀπ’ ὅλα, ἐκτός ἀπό ἕνα». Κακῶς ἔπιασε κουβέντα μαζί του, πρῶτο λάθος. Μετά ὁ διάβολος -κοιτᾶξτε τί πανοῦργος εἶναι!

Σμιθιανοί. Μιά Νορβηγική αἵρεση

Πρωτ. Βασιλείου Ἀ. Γεωργόπουλου

Ἀναπλ. Καθηγητοῦ Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.

Σμιθιανοί. Μιά Νορβηγική αἵρεση

Τό ὄνομα Σμιθιανοί ἤ Οἱ φίλοι τοῦ Smith ἤ Νορβηγικό Κίνημα σχετίζεται μέ τόν ἱδρυτή τοῦ κινήματος, τόν Νορβηγό Μεθοδιστή Johan Oskar Smith (1871-1943). Σύμφωνα μέ τούς ἰσχυρισμούς του, εἶχε δύο θρησκευτικές ἐμπειρίες πού ἦταν καθοριστικές γιά τή ζωή του. Στίς 17 Μαΐου 1898, παρακολούθη σε μία λειτουργία τῶν Μεθοδιστῶν καί μετά πέρασε πολύ καιρό προσευχόμενος μέ ἕναν φίλο του. Τό ἑπόμενο βράδυ ἦταν σέ ἐπιφυλακή στό πλοῖο του. Ξαφνικά τόν γέμισε μία ἀπερίγραπτη χαρά. Τότε βεβαιώθηκε γιά τή συγχώρεση τῶν ἁμαρτιῶν του καί γιά τήν ἀποδοχή του ἀπό τόν Θεό.

Δύο χρόνια ἀργότερα, τό 1900, βίωσε τή δεύτερη ἐμπειρία, ὅταν «γέμισε μέ Ἅγιο Πνεῦμα». Μετά ἀπό αὐτές τίς ἐμπειρίες, ὁ J.O. Smith ἄφησε τή Μεθοδιστική Ἐκκλησία, καί ἀποφάσισε νά ἀφοσιωθεῖ στή συγκέντρωση τῆς «Νύφης-Ἐκκλησίας τοῦ Κυρίου».

Σχηματίστηκαν μικρές ὁμάδες, ἀρχικά στή Νορβηγία, οἱ ὁποῖες, ὑπό τήν καθοδήγησή του, συνεδρίαζαν τακτικά γιά τή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς, γιά προσευχή καί γιά μαρτυρία πίστης. Ὁ J.O. Smith χαρακτήριζε «φατρίες» τίς ὑπάρχουσες κοινότητες τῶν διάφορων προτεσταντικῶν κλάδων λόγῳ τῆς τυποποιημένης δομῆς τους. Τοποθετήθηκε ἐχθρικά ἀπέναντι στά κλασικά προτεσταντικά σώματα.

«Διαθρησκειακὲς συναντήσεις – συμπροσευχὲς» (Ὡς ἐνεργοποίηση τῆς λογικῆς της πανθρησκείας).

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ, ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

Οικουμενισμός και πανθρησκεία είναι πολύ γνωστές λέξεις (σήμερα), που χρησιμοποιούνται ευρύτατα στην καθημερινότητα∙ δηλώνουν δρόμους αρνήσεως του Ευαγγελίου και της Ορθοδοξίας∙ δρόμοι που αφαιρούν – αρνούνται τον ερμηνευτικό προσδιορισμό των λέξεων Ευαγγέλιο – Ορθοδοξία υπό των Αγίων και Θεοφόρων Πατέρων.

Πολλοί Πατριάρχες – Επίσκοποι (γενικά) με τη συμμετοχή τους στο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών» και σε εκδηλώσεις πανθρησκείας και συμπροσευχών, όπως δείχνουν καθαρά οι εικόνες (video), μαρτυρούν με τη στάση τους ότι μεταξύ των «συμπροσευχομένων» υπάρχει κατοχή μιας συνεκτικής και ενιαίας αντίληψης γύρω από την «ενότητα» των θρησκειών, σ’ ένα κοινό ορίζοντα «θεϊκής αποκάλυψης» δια μέσου των θρησκειών, που θα έχει καταληκτική σύγκλιση μια θρησκεία, την «θρησκεία του Θεού».

Η θεώρηση του Κορανίου υπό του Πατριάρχου Βαρθολομαίου ως «δρόμου» του Θεού και η συμμετοχή (στο παρελθόν) γνωστών ιεραρχών (π.χ. Χριστόδουλος, Βαρθολομαίος, Αναστάσιος Γιαννουλάτος) στις Διαθρησκειακές συναντήσεις – συμπροσευχές, αποτελούν κινήσεις (συμβολισμούς) που επιδιώκουν να μεταδώσουν στον κόσμο την ρευστότητα του οικουμενισμού, μιας και ο όρος «οικουμενική ιεραποστολή» που χρησιμοποιούν λειτουργεί ως υποβολή!

Χαρακτηριστικά της «οικουμενικής ιεραποστολής» είναι η ένταξη ή, μάλλον, η επιλογή και απομόνωση εδαφίων της Γραφής, με εντελώς ιδιαίτερη σημασία, αναφορά και ρόλο στην Ορθόδοξη οικουμενικότητα – ιεραποστολή του Απ. Παύλου∙ τονίζει ο π. Θεόδωρος Ζήσης:

α) Δεν υπάρχουν πλέον άλλα φώτα, άλλες πίστες, άλλοι δρόμοι σωτηρίας. Ο Χριστός είναι η μοναδική οδός σωτηρίας. Ο ίδιος διακηρύσσει ότι «Εγώ ειμί το φως του κόσμου».

β) Στο αποστολικό και αγιοπατερικό έργο (της ιεραποστολής δηλ.) ουδέποτε υπήρξαν επιφυλάξεις και συμψηφισμοί, κοσμικές ευγένειες και εξισώσεις, συγκρητισμοί και αναμίξεις, υποχωρήσεις σε άρχοντες για λατρεία άλλων θεών ή αναγνώριση των άλλων θεών και των άλλων θρησκειών» (Βλέπε βιβλίο «Διαθρησκειακές συναντήσεις» – Σελ. 12-13).

Υπάρχουν πολλές ενεργοποιήσεις των οικουμενιστών επισκόπων, ως προς τη λογική του φαινομένου ή της επιφάνειας∙ υπάρχουν δηλ. ανεγέρσεις ναών, βαπτίσεις, κοινωνικά έργα, που συλλαμβάνονται από τον απλό κόσμο (σε απλοϊκή κριτική) ως ταυτότητα ορθοδοξίας, ως πράξεις του αληθινού και της καθολικής βεβαιότητας.

Ὀνούφριος: «Ζητήματα θεολογικοῦ - κανονικοῦ χαρακτῆρα δὲν διευθετοῦνται μὲ πολιτικὲς μεθόδους»

Τη 1η Ιουνίου 2025 πραγματοποιώντας κήρυγμα εξ αφορμής του εορτασμού της 1700ης επετείου της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου ο Mητροπολίτης Κιέβου και πάσης Ουκρανίας Ονούφριος, τόνισε τη σημασία της διαφύλαξης της συνοδικότητας στην Ορθόδοξη Εκκλησία:

«Αυτή η σύνοδος...ήταν επίδειξη ενός βαθέως σεβασμού έναν της κοινής εμπειρίας της Εκκλησίας, όπου κάθε φωνή είχε βάρος και η αλήθεια δεν καθοριζόταν από το κύρος της δυνάμεως, αλλά από την εν Πνεύματι Αγίω ομοφωνία…Η φωνή της Εκκλησίας δεν αποτελεί προσωπική γνώμη των απομονωμένων ανθρώπων, αλλά καρπό της συνοδικής προσέγγισης» της αλήθειας.

Ανταποκρινόμενος στην αυξημένη πίεση εκ μέρους των ουκρανικών Αρχών ο Μητροπολίτης Ονούφριος έδωσε παράδειγμα του ιστορικού ρόλου της κρατικής εξουσίας στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

«Ο Μέγας Κωνσταντίνος επιδιώκοντας την ειρήνη στο κράτος του, πρωτοστάτησε στη σύγκληση αυτής της συνόδου. Με την υποστήριξή του προέκυψε η δυνατότητα να συγκληθούν επίσκοποι για μια πρωτοφανή μέχρι τότε ως προς εκτάσεις εκδήλωση και εδώ ευρίσκουμε παράδειγμα της καλής συνεργασίας μεταξύ της Εκκλησίας και του κράτους. Αλλά ο στενός σύνδεσμος μεταξύ του κρατικού και του εκκλησιαστικού στοιχείου, που ανάγεται στην Κωνσταντίνεια εποχή εμπεριείχε και απειλή, η οποία εκδηλώθηκε στη μεταγενέστερη ιστορία της Εκκλησίας: η επίδραση των πολιτικών φιλοδοξιών και συμφερόντων στη θεολογική λύση καθώς και πειρασμός μιας εξωτερικής ενότητας χωρίς την εσωτερική συμφωνία ενώπιον του προσώπου του Ρωμαίου ηγεμόνα» - τόνισε χαρακτηρίστηκα ο κ. Ονούφριος.

Ἡ Ρωσικὴ Ἡγεσία λέει Ὄχι εἰς τὴν Μεσολάβησιν τοῦ Βατικανοῦ: «Εἴμαστε Ὀρθόδοξοι!!»

Γιὰ ἄλλη μία φορὰ κατὰ τὴ διάρκεια τῶν ἐτῶν τῆς οὐκρανικῆς σύγκρουσης συνειδητοποιοῦμε ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία βρίσκεται στὸ ἐπίκεντρο: ἡ Δύση, ἀπὸ τὴν ἀρχὴ κιόλας μὲ τὸ βιβλίο τοῦ Samuel Huntington (ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 1990) «Σύγκρουση Πολιτισμῶν», τὸ ὁποῖο χρησιμεύει ὡς ἡ βίβλος τῶν νεοσυντηρητικῶν, στόχευε νὰ ὑπονομεύσει τὰ θεμέλια τοῦ ρωσικοῦ πολιτισμοῦ, ποὺ εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία, καὶ χρησιμοποίησε τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, γιὰ νὰ τὸ ἐπιτύχει. Ἡ ρωσικὴ ἡγεσία ἔχει πλήρη ἐπίγνωση αὐτῆς τῆς προσπάθειας καὶ τὴν δείχνει σὲ κάθε βῆμα.

Χθές, ὁ Ρῶσος ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν Σεργκέι Λαβρόφ ἐξέφρασε ἔντονες ἐπιφυλάξεις σχετικὰ μὲ τὸ Βατικανὸ ὡς χῶρο γιὰ εἰρηνευτικὲς διαπραγματεύσεις μεταξὺ Ρωσίας καὶ Οὐκρανίας. Κατά τὴν ἄποψή του, ἡ διεξαγωγή συζητήσεων σὲ ἕνα κυρίως καθολικὸ περιβάλλον θὰ ἦταν ἀκατάλληλη γιὰ δύο χῶρες μὲ μεγάλο μέρος τους ὀρθόδοξο ποσοστὸ τοῦ πληθυσμοῦ τους, μὲ τὴν ὑπόνοια ὅτι ἀκόμη καὶ τὸ Βατικανὸ θὰ μποροῦσε νὰ βρεῖ μία τέτοια ἐπιλογὴ ἐνοχλητική.

Τὰ σχόλια τοῦ Λαβρόφ ἦλθαν μετὰ ἀπὸ δήλωση τῆς Ἰταλίδας πρωθυπουργοῦ Τζόρτζια Μελόνι ὅτι ὁ Πάπας Λέων ΙΔ΄ εἶχε τεθεῖ στὴ διάθεσή του ὡς μεσολαβητὴς γιὰ εἰρηνευτικές συνομιλίες. Τὸ Βατικανὸ δὲν ἔχει ἀκόμη ἀνακοινώσει ἐπίσημα νέα σχετικὰ μὲ τὴν πιθανὴ ἐμπλοκή του.

π.Θ.Ζήσης, «Ἡ ψευδοένωση στὴν Φερράρα-Φλωρεντία στά ‘Ἀπομνημονεύματα’ τοῦ Σιλβέστρου Συροπούλου»(Ε΄1)

 

Τό παρεξηγημένο «ἐγκώμιο» τοῦ Ἁγίου Μάρκου Εὐγενικοῦ πρός τόν Πάπα. Οἱ συζητήσεις γιά τό «Καθαρτήριον Πῦρ». Ἡ Κωνσταντινούπολη κινδυνεύει ἀπό ἐπίθεση τῶν Τούρκων, καί ὁ Πάπας δέν στέλνει τήν ὑποσχεθεῖσα βοήθεια. Τό κακό τῆς διαίρεσης τῶν Ὀρθοδόξων.

Τήν Κυριακή, 04 Μαΐου (τῶν Μυροφόρων) 2025, ὁ πρωτοπρεσβύτερος καθηγητής π. Θεόδωρος Ζήσης στήν αἴθουσα τῆς Ἑταιρείας Ὀρθοδόξων Σπουδῶν (Σούτσου 3) καί στό καθιερωμένο κυριακάτικο μάθημα (ὧρες 11:30 – 13:00) συνέχισε τήν σειρά τῶν μαθημάτων » Ἡ ψευδοένωση τῶν Ἐκκλησιῶν στήν ψευδοσύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας (1438-1439) στά «Ἀπομνημονεύματα» τοῦ Σιλβέστρου Συροπούλου» (Ε΄ 1).

Μετά τήν ἐπίσημη ἀνακήρυξη ἐνάρξεως τῆς συνόδου (09 Ἀπριλίου 1438) συμφωνήθηκε ἀπό τίς δύο πλευρές νά μήν ἀρχίσουν άμέσως οἱ ἐπίσημες συζητήσεις στήν ὁλομέλεια τῆς συνόδου, ἀλλά νά μεσολαβήσει διάστημα τεσσάρων μηνῶν, ὥστε νά ἔλθουν καί οἱ ἐκπρόσωποι τῆς ἀντιπαπικῆς Συνόδου τῆς Βασιλείας, καί ἐνώπιον τῶν ἑνωμένων Λατίνων, Παπικῶν καί «Συνοδικῶν», νά γίνουν οἱ συζητήσεις. Κατά τό διάστημα αὐτό εἶχαν ἀπαγορευθεῖ γιά τούς Ὀρθοδόξους δύο πράγματα ἀπό τόν Αὐτοκράτορα καί τόν Πατριάρχη: Ἐν πρώτοις νά δέχονται προσκλήσεις σέ φιλικά δῆθεν γεύματα τῶν Παπικῶν, ὥστε νά μή διαρρέουν πληροφορίες γιά τίς θέσεις τῶν Ὀρθοδόξων, καί ἀποτιμοῦν ἔτσι οἱ Παπικοί τίς θεολογικές δυνατότητες τῶν Ὀρθοδόξων, καί δεύτερον, νά γίνονται συναντήσεις γιά θεολογική συζήτηση τῶν θεολογικῶν διαφορῶν.

11 Ἰουνίου. Βαρθολομαίου καὶ Βαρνάβα τῶν ἀποστόλων. Ὑπεραγίας Θεοτόκου «Ἄξιον ἐστίν». Λουκᾶ τοῦ ἰατροῦ, ἀρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως (†1961). Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἀποστόλων, Κυριακῆς ε΄ Πράξεων (Πρξ. ια΄ 19-30).

Πραξ. 11,19       Οἱ μὲν οὖν διασπαρέντες ἀπὸ τῆς θλίψεως τῆς γενομένης ἐπὶ Στεφάνῳ διῆλθον ἕως Φοινίκης καὶ Κύπρου καὶ Ἀντιοχείας, μηδενὶ λαλοῦντες τὸν λόγον εἰ μὴ μόνον Ἰουδαίοις.

Πραξ. 11,19              Προηγουμένως οι Χριστιανοί, που είχαν διασκορπισθή, ένεκα του διωγμού εξ αιτίας του Στεφάνου, επέρασαν έως την Φοινίκην και την Κυπρον και την Αντιόχειαν και δεν εκήρυτταν τον λόγον του Θεού, παρά μόνον στους Ιουδαίους, επειδή δεν είχαν εννοήσει ακόμη ότι το Ευαγγέλιον προωρίζετο και δια τους εθνικούς.